Tom I. Rozdział Czwarty. Tiara przydziału.

  Nie wiem, czy mój pierwszy rozdział był aż tak zły, że na resztę nie wchodzicie tak licznie, czy o co chodzi, ale i tak będę tego bloga kontynuowała xD Mam nadzieję, że ten rozdział wam się spodoba :D 
Miłego czytania.
~ Pomyluna Everdeen 


         Jennie rozglądnęła się wokół siebie. Wszędzie było pełno tak samo ubranych uczniów, ale jedna osoba wyraźnie wyróżniała się w tłumie. Nic dziwnego. Hagrid był wzrostu dwóch, dorosłych mężczyzn.
- Pirszoroczni! Pirszoroczni do mnie! W porząsiu Harry? - wrzeszczał gajowy do Harry'ego, który jakimś cudem znalazł się nagle koło Jennie.
- Jasne Hagridzie! - odpowiedział i ruszył za gajowym przez tłum, torując sobie drogę. Za nim przepychał się Ron, a na końcu Jennie. Okazało się, że pierwszoklasiści muszą przepłynąć do Hogwartu łódkami, przez wielkie jezioro. Jennie weszła do jednej łódki z Nevillem (pyzatym chłopcem, wiecznie gubiącym swoją ropuchę), Hermioną (dziewczyną, która tak jak Jennie przeczytała już wszystkie książki do pierwszej klasy) oraz z Zabinim.
           Kiedy w końcu wysiedli na drugim brzegu jeziora i ruszyli do zamku wszyscy zaczęli się denerwować, nie wiedząc co ich czeka w Hogwarcie. W końcu weszli do Sali Wejściowej, gdzie czekała na nich Minerwa McGonagall, opiekunka Gryffindoru.
- Wszyscy uczniowie pierwszej klasy! Proszę wejść do tej sali! Poczekacie tu  na ceremonię przydziału. - krzyknęła otwierając jakieś drzwi i zachęcając ich gestem do wejścia. Wszyscy wpadli do klasy i zaczęła się panika. Każdy miał inny pomysł na to, jak przydzielą ich do domu. Hermiona stała i opowiadała o wszystkich zaklęciach, jakich się nauczyła i zastanawiała się, które z nich będzie jej teraz potrzebne. Na co Jennie parsknęła głośnym śmiechem. Doskonale wiedziała, jak będzie wyglądała ta ceremonia, ponieważ opowiadał jej Oliver.
- Z czego się śmiejesz? - zapytała jakaś, mała, czarnowłosa dziewczynka o twarzy mopsa.
- Żadne zaklęcie nie będzie wam potrzebne. - odpowiedziała Jennie. - Tylko...
Nie dokończyła, gdyż w tym samym momencie do sali weszła profesor McGonagall i poprowadziła ich do Wielkiej Sali. Jej nazwa nie była przypadkowa. Była wręcz gigantyczna, a sufit wyglądał zupełnie jak niebo nad zamkiem. Wiele pierwszoroczniaków patrzyło na niego z wielkim zdumieniem, ale Jennie nie. W przeciwieństwie do nich przeczytała Historię Hogwartu. Gdy stanęli przed stołem nauczycieli, tyłem do czterech bardzo długich stołów, przy których siedzieli uczniowie, z czterech domów. Każdy dom miał swój własny stół. Po chwili profesor McGonagall postawiła przed nimi stołek, ze starą, wyświechtaną tiarą czarodzieja. Nagle, materiał przy rondzie kapelusza się rozdarł, a sama tiara zaczęła śpiewać :

                                                               Może i nie jestem śliczna,

                                                               Może i łach ze mnie stary,

                                                               Lecz choćbyś świat przeszukał,        

                                                               Może i nie jestem śliczna,

                                                               Może i łach ze mnie stary,

                                                               Lecz choćbyś świat przeszukał,

                                                               Tak mądrej nie znajdziesz tiary.

                                                               Możecie mieć meloniki,

                                                               Możecie nosić panamy,

                                                               Lecz jam jest Tiara Losu,

                                                               Co jeszcze nie jest zbadany.

                                                               Choćbyś swą głowę schował

                                                               Pod pachę albo w piasek,

                                                               I tak poznam kim jesteś,

                                                               Bo dla mnie nie ma masek.

                                                               Śmiało, dzielna młodzieży,

                                                               Na głowy mnie wkładajcie,

                                                               A ja wam zaraz powiem,

                                                               Gdzie odtąd zamieszkacie.

                                                               Może w Gryffindorze,

                                                               Gdzie kwitnie męstwa cnota,

                                                               Gdzie króluje odwaga

                                                               I do wyczynów ochota.

                                                               A może w Hufflepuffie,

                                                               Gdzie sami prawi mieszkają,

                                                               Gdzie wierni i sprawiedliwi

                                                               Hogwarta szkoły są chwałą.

                                                               A może w Ravenclawie

                                                               Zamieszkać wam wypadnie

                                                               Tam płonie lampa wiedzy,

                                                               Tam mędrcem będziesz snadnie.

                                                               A jeśli chcecie zdobyć

                                                               Druhów gotowych na wiele,

                                                               To czeka was Slytherin, 

                                                               Gdzie cenią sobie fortele.

                                                               Więc bez lęku do dzieła!

                                                               Na głowy mnie wkładajcie,

                                                               Jam jest myśląca tiara,

                                                               Los wam wyznaczę na starcie!

  Kiedy w końcu skończyła śpiewać, cała sala zaniosła się oklaskami i wiwatami. Gdy wszystko ucichło nauczycielka transmutacji rozwinęła bardzo długą listę uczniów i zaczęła wyczytywać nazwiska. Dana osoba musiała usiąść na stołku, a profesor McGonagall zakładała jej tiarę na głowę, a ona po chwili wykrzykiwała dom do którego ta osoba miała iść. Draco, Blaise, Crabbe i Goyle trafili do Slytherinu, a Neville, Harry, Hermiona i Ron do Gryffindoru. Jennie musiała cierpliwie czekać na swoją kolej, a gdy w końcu jej nazwisko padło podeszła chwiejnym krokiem do stołka. Wszyscy chłopcy wlepili w nią oczy. Czuła się bardzo nieswojo, ale kiedy tiara opadła jej na głowę zakryła także oczy. Czekała chwilę w ciszy, ale nagle w jej głowie zaczęła słyszeć szept.

- Hmmmmmm. Sprytna, rządna władzy, przebiegła... tak... nadajesz się do Slytherinu... z innej strony, jesteś przyjacielska, ciepła... Hufflepuff również by cię przyjęła... Inteligencją i mądrością przewyższasz jednak wszystkich uczniów, jakiś dotychczas przydzielałam, Ravenclaw jest dla ciebie. Aczkolwiek, w twojej głowie siedzi co innego. Odwaga i męstwo. Więc... GRYFFINDOR! 

Ryk przy stole Gryfonów był donośniejszy nawet, niż jak Potter tam siadał, a chłopcy z innych domów zrobili zawiedzione miny. Jennie wstała ze stołka i z szerokim uśmiechem ruszyła ku Gryfonom. Usiadła przy rudych bliźniakach.

- Jestem Fred, a to George. - przedstawił ich, jeden z rudzielców, a Jennie uśmiechnęła się do nich jeszcze szerzej, po czym wdała się z nimi w rozmowę. Dowiedziała się, że chłopcy specjalizują się w najróżniejszych magicznych psikusach i wiele innych ciekawych rzeczy, a przestali rozmawiać dopiero, kiedy na talerzach pojawiły się wspaniałe potrawy. Wszyscy rzucili się na jedzenie. 

       Po cudownej uczcie profesor Dumbledore (dyrektor Hogwartu) wygłosił przemowę, w której wspomniał o szkolnym regulaminie i o tym, że nie wolno uczniom wchodzić na korytarz na trzecim piętrze, gdyż grozi to śmiercią. Wszyscy popatrzyli się po sobie zdumieni. Po przemówieniu, prefekci poszczególnych domów zaprowadzili wszystkich do ich dormitoriów. Pokój wspólny Gryfonów znajdował się za obrazem Grubej Damy, której trzeba było podać hasło. 

- Capput Draconis. - powiedział Percy (starszy brat Rona) i uczniowie wbiegli do pokoju. Wszystko było tu w barwach Gryffindoru - czerwonym i złotym. - Tutaj są dormitoria chłopców, a tu dziewcząt. - dodał Percy. 

Jennie natychmiast ruszyła do wieży dziewcząt nie mogąc się doczekać zobaczenia swojego pokoju. Wylądowała z Hermioną Granger, Lavender Brown oraz Parvati Patil. Patrząc na swoje łóżko z kolumienkami i zasłonami poczuła się nagle bardzo senna, więc przebrała się w piżamę, którą wyciągnęła z kufra i rzuciła się na łóżko. To był długi dzień. 

***

Dziękuję za przeczytanie! Bardzo proszę, o pisanie mi w komentarzach, co uważacie o tym rozdziale i zachęcam was do obserwowania mnie. Z boku macie ankietę, na której możecie głosować, jak podoba/ nie podoba wam się mój blog :D Do następnej niedzieli <3 !

~ Pomyluna Everdeen 

Informacje :3

  Cześć! Piszę do was notkę informacyjną, z tego tytułu, że niestety nie mam czasu, wstawiać te dwie notki tygodniowo, więc będę wstawiać tylko raz w tygodniu i to w niedzielę. Dodatkowo, chciałabym zauważyć, ze z każdym rozdziałem mam coraz mniej wejść. Ja rozumiem, że pierwszy rozdział, nie był mega zachęcający, ale wyjaśniłam tam czemu :) Im dalej, tym będzie ciekawiej :3 Obiecuję :3 Poza tym, od maja będę miała może nieco więcej czasu na bloga, więc notki będą częściej :3 Bardzo przepraszam. Oczywiście, jutro dodam notkę. Miłego dnia <3

/ Pomyluna Everdeen

Tom I. Rozdział Trzeci. Ekspres Hogwart.

 Dziękuję wszystkim osobom, które czytają mojego bloga, to dla mnie wiele znaczy! Przepraszam, ze dopiero dzisiaj wstawiam posta, ale się nie wyrobiłam :x Miłego czytania <3333

/ Pomyluna Everdeen 



        Gdy następnego ranka Jennie otworzyła oczy, nie myślała o niczym innym, tylko o stosie nowych książek. Od kiedy tylko je dotknęła marzyła, o przeczytaniu ich i pouczeniu się zaklęć. Oczywiście, spotkanie z Harrym, również miało dla niej wielkie znaczenie. Kiedy zwlokła się z łóżka, od razu rzuciła się do łazienki rozrzucając ubrania wokół siebie, ale gdy wyszła, stare ubrania zniknęły, a pojawiły się nowe, czyste. Ubrała się szybko i pobiegła do kuchni z książką pod pachą. Porwała jakąś kanapkę i poszła do ogrodu, gdzie miała magiczny, samo huśtający się hamak. Wskoczyła na niego, ułożyła się wygodnie i zaczęła czytać. Zupełnie zapomniała, że miała się spotkać z Draco, więc cały dzień spędziła ucząc się zaklęć. Niestety, ku przerażeniu jej przyjaciół, każdy jej dzień, do końca wakacji tak wyglądał. Wstawała, ubierała się, jadła coś, szła czytać, jadła obiad i znowu czytała, do samego wieczora. Nic dziwnego, że do końca wakacji przerobiła już cały materiał do piątego roku.
       Jednak nastał w końcu 1 września i Jennie musiała zacząć znowu żyć. Zresztą uświadomiła sobie, jak bardzo tęskni za Draconem i Blaisem, więc gdy pakowała swój kufer i zamykała swoją sowę - Edgara - w klatce bardzo się cieszyła. Wybiegła z domu i podeszłą do domu Malfoyów, gdyż miała razem z nimi jechać mugolską taksówką na dworzec. Podeszła do drzwi i zapukała. Otworzyła jej matka Dracona - Narcyza i oznajmiła, że jej syn już schodzi. Rzeczywiście chwilę później młody Malfoy wyszedł z domu taszcząc za sobą kufer. Na widok przyjaciółki rzucił się i przytulił ją z całej siły. Jennie odwzajemniła uścisk i uśmiechnęła się do siebie. Bardzo się za nim stęskniła. Czekali zaledwie 3 minuty, aż podjedzie taksówka i jak tylko załadowali kufry i sowy ruszyli przez zatłoczony Londyn. Po drodze dużo rozmawiali, omijając oczywiście tematy związane z magią, a Jennie przeprosiła Malfoya za "olewanie" go. Kiedy w końcu dotarli na pociąg zostało im jakieś dziesięć minut do odjazdu, więc pobiegli przez cały dworzec, żeby znaleźć się przy barierce stojącej między 9, a 10 peronem.
- Tutaj macie bilety. Ja dalej nie pójdę. Mam obowiązki. - powiedziała cicho Narcyza, po czym przytuliła każde z nich i zniknęła.
- Zostało pięć minut! Idę pierwsza! - krzyknęła spanikowana Jennie i wbiegła przez barierkę, na spowity gęstą mgłą peron. Zaraz za nią z muru wyłonił się Draco.
- Właściwie.... gdzie jest Oliver? - spytał cicho, kierując się w stronę pociągu.
- Jest już w środku. Przyjechał wcześniej, z rodzicami. - wytłumaczyła dziewczynka i za pomocą zaklęcia wniosła swój i Dracona kufer do przedziału.
- Chodź... poszukamy przedziału. - mruknął Malfoy i ruszył wzdłuż korytarza. Jennie pobiegła za nim. - Tutaj jest Zabini! Chodź!
- Biegnę! - krzyknęła dziewczynka i weszła za przyjacielem do przedziału. Rzeczywiście, siedział tu już Blaise i jakiś dwóch, wielkich i grubych chłopców.
- To jest Crabbe, a to Goyle. - przedstawił kolegów Zabini, a Malfoy przedstawił siebie i Jennie chłopcom, którzy kiwnęli głowami i spojrzeli na Dracona z czcią. Chwilę później pociąg ruszył. Chłopcy zaczęli rozmawiać, na jakieś nudne tematy, więc Jennie wstała i oświadczyła, ze idzie rozglądnąć się po pociągu. Ruszyła więc korytarzem, a z wszystkich przedziałów, które mijała wychylali się chłopcy i patrzyli na nią wielkimi oczami. Bardzo się zdziwiła, nie wiedziała o co chodzi. Przecież wyglądała normalnie, tak jak zwykle. Kiedy doszła do ostatniego przedziału to ona zrobiła wielkie oczy. Zobaczyła tam Harry'ego Pottera.
- Cześć! Co tam słychać? - powiedziała, wchodząc przez otwarte drzwi do przedziału i uśmiechnęła się, ukazując wszystkie swoje białe zęby. Harry również się uśmiechnął.
- Wszystko super! Bardzo się cieszę, że idę do Hogwartu! A, to mój kolega Ron. - dodał, a Jennie spojrzała na drugiego chłopca siedzącego w przedziale. Był chudy, rudy i miał mnóstwo piegów, a jego mina, wyrażała skrajne zdumienie.
- Jestem Jennie, Jennie Wood. - przedstawiła się podając mu rękę, a on uścisnął ją nieśmiało, a ona usiadła koło niego. Po chwili do przedziału wszedł Draco.
- Tutaj jesteś Jennie! O , Harry. - tutaj skrzywił się na chwilę - Jestem Malfoy, Draco Malfoy. Jakbyś zapomniał... - dodał, ale w tej samej chwili Ron wybuchnął cichym śmiechem.
- Śmieszy cię moje imię? Ty nie musisz się przedstawiać. Rudzielec, szata po starszym bracie. To na pewno Weasley. Chodź Jennie. - warknął i pociągnął swoją przyjaciółkę jak najdalej od dwójki chłopców. Gdy dotarli, do ich przedziału, szybko się przebrali i zaczęli się kłócić.
- Czemu mnie od nich zabrałeś? Mogę przyjaźnić się z kim chcę! - krzyknęła Jennie, nie wytrzymując napięcia.
- Nie z biedakami! Ci Weasleyowie to sieroty! Ojciec tego chłopaka pracuje w ministerstwie.... na takim niskim stanowisku... - odpowiedział Malfoy z oburzeniem na twarzy.
- Nic mnie to nie obchodzi. Nie odzywaj się do mnie. - warknęła Jennie i odwróciła się od przyjaciela. Draco z osłupiałą miną otworzył usta i już chciał coś powiedzieć, ale mordercze spojrzenie Jennie go powstrzymało.
        Reszta podróży minęła w całkowitej ciszy, przerywanej niekiedy, krótkimi chrząknięciami Zabiniego, który nie wiedział, co się stało. W końcu pociąg zatrzymał się na stacji w Hogsmeade, a Jennie wybiegła z przedziału ciągnąc za sobą swój kufer i nie oglądając się na kolegów.

Tom I. Rozdział Drugi. Na Pokątną!

            Pierwszy rozdział chyba nawet wam się podobał, z czego bardzo się cieszę :D Wiem, ze nie było w nim za wiele akcji, ale to był początek :D Potem będzie ciekawiej :D Jennie będzie sie pojawiała niemalże wszędzie, więc będę miała co opisywać ;) Piszcie mi, co sądzicie o tym rozdziale!
Miłego czytania!
~ Pomyluna Everdeen

        Przez resztę wakacji Draco, Blaise i Jennie spędzali czas głównie na powietrzu, grając w quidditcha i inne czarodziejskie gry, a ponad to Jennie niekiedy brała jakieś stare księgi brata i uczyła się z nich coraz to nowszych i trudniejszych zaklęć. Robiła to zresztą od najmłodszych lat, dlatego teraz, chodź jeszcze nie zaczęła nauki w Hogwarcie umiała już bardzo wiele, zwłaszcza z eliksirów i transmutacji. Jednak na 31 lipca państwo Wood i Malfoy ustalili, że Jennie razem z Draconem udadzą się na ulicę Pokątną, aby zakupić rzeczy potrzebne im do szkoły. Dziewczynka z podekscytowaniem wyczekiwała tego dnia, gdyż uwielbiała oglądać najróżniejsze magiczne przedmioty znajdujące się na wystawach sklepów, a najbardziej podobał jej się sklep z markowymi rzeczami do quidditcha, więc gdy nastał ten dzień zerwała się już o siódmej i w pośpiechu wybiegła z domu udając się prosto do Malfoyów.
- Draco, rusz się! - wołała, na guzdrającego się przyjaciela.
- Już, już. Uspokój się. - odpowiadał jej co chwilę Draco, a gdy w końcu się wyszykował było wpół do ósmej. Popychając się i krzycząc stanęli w końcu przy kominku po czym obydwoje wzięli po garstce proszka Fiuu i rzucili go w płomienie.
- Na Pokątną! - krzyknęła Jennie wskakując jako pierwsza do paleniska i po paru sekundach wirowania znalazła się w Dziurawym Kotle, a chwilę później wpadł na nią Draco. - Mogłeś poczekać! - warknęła otrzepując się z kurzu.
- Przepraszam. - odpowiedział Malfoy z dziwnym uśmieszkiem po czym ruszył razem ze swoją przyjaciółką na tyły pubu, gdzie klepnął ręką jakąś cegłę i na ich oczach w murze zrobiło się przejście. Zafascynowani wpadli na zatłoczoną ulicę rozglądając się dookoła.
- Muszę iść jeszcze do Gringota, do mojej skrytki. - westchnęła Jennie mijając lodziarnię.
- To idź, ja kupię wszystko dla nas obu, a potem mi oddasz pieniądze. - zaproponował Draco.
- Okey, to widzimy się u Madame Malkin?
- Dobrze, to za pół godziny.
Po czym każde udało się w swoją stronę. Jennie ruszyła do piętrzącego się na końcu ulicy białego budynku, a Draco do księgarni "Esy i Floresy". Gdy dziewczynka minęła już wejście do wielkiego banku zauważyła gigantyczną, włochatą postać i od razu zorientowała się, że to Hagrid, gajowy w Hogwarcie. Był u Woodów kilka razy w domu. Jennie natychmiast podbiegła do olbrzymiego człowieka i pacnęła go po boku.
- Witaj Hagridzie! - krzyknęła, a gajowy odwrócił się ku niej z uśmiechem.
- Cześć Jennie! Ty też wybierasz się do swojej skrytki? Może pojedziesz z nami?
- Bardzo chętnie! - odpowiedziała dziewczynka -  O! Cześć, jestem Jennie, nie zauważyłam cię wcześniej. - dodała patrząc na chudego, niskiego chłopca o czarnych włosach, okrągłych okularach na nosie i zielonych oczach.
- Bardzo mi miło. Ja jestem Harry. - odpowiedział nieśmiało podając jej rękę. W tym samym momencie podszedł do nich goblin z brzękadłami i ruszyli do wagonu, który poniósł ich w podziemie. Harry i Jennie znosili jazdę całkiem dobrze, i rozglądali się na wszystkie strony z ciekawością, ale zdecydowanie nie można było tego powiedzieć o Hagridzie, który cały zzieleniał. Gdy zatrzymali się przy skrytce Harry'ego odetchnął z ulgą, która świadczyła o zadowoleniu z zatrzymania się choćby na tak krótką chwilę. Kiedy Harry wybrał pieniądze ruszyli jeszcze głębiej w dół, tym razem do skrytki 713 z której Hagrid wyjął mały pakuneczek. Najdłużej trwała jazda do krypty Jennie, gdyż była ona na samym dole, chroniona przed smoka, jako że była to jedna z najstarszych skrytek w całym banku. Dziewczynka wysiadła i ruszyła za goblinem. Zbliżyli się do smoka i zaczęli energicznie potrząsać brzękadłami, a gad odsunął się i zaczął kulić w swoim kącie. To było okrutne, dlatego Jennie nie lubiła tu przychodzić. Gdy w końcu wybrała pieniądze i wróciła do wózka była szczęśliwa. W drodze powrotnej nie stało się nic ciekawego, jedynie to, że Hagrid czuł się coraz gorzej, a jak już wyszli na świeże powietrze nadal był w nie najlepszym stanie. Z tego powodu dwójka młodych czarodziejów ustaliła, że Hagrid powinien iść kupić rzeczy dla Harry'ego i napić się czegoś w pubie, a oni tym czasem udadzą się do Madame Malkin po szaty. Gdy weszli, pani Malkin od razu się nimi zajęła i musieli natychmiast stanąć koło Dracona, który kończył już przymierzanie szaty.
- Draco, to jest Harry. - przedstawiła kolegę Jennie, a Malfoy starał się podać mu rękę, ale Madame Malkin skutecznie tą próbę udaremniła "Nie ruszaj się! Muszę poprawić ten rękaw!". Po czym rozmowa zeszła na Hogwart i quidditcha. Jennie od razu zorientowała się, że Harry nie ma o niczym pojęcia. Jedyne, na co był w stanie odpowiedzieć, to to, że jego rodzice byli czarodziejami. Wydało jej się to dziwne, że w takim razie, nic nie wie o magicznym świecie, ale wtedy to zauważyła. Blizna w kształcie błyskawicy. Harry Potter. Ten słynny Harry Potter. Bardzo się ucieszyła, że go poznała. Z pewnej książki, wiedziała, ze Harry właśnie dzisiaj obchodzi urodziny i postanowiła już, co mu kupi. Zresztą dodał jeszcze, że jego rodzice nie żyją, co dodatkowo ją utrwaliło w tym przekonaniu.  Gdy wreszcie skończyli przymierzać szaty i je kupili, a Draco rozliczył się z Jennie ruszyli ku sklepu z  różdżkami.
- Nie mogę się doczekać! Zawsze chciałam mieć różdżkę! - krzyknęła przejęta dziewczynka i pchnęła drzwi sklepu u Ollivandera. Rozejrzała się trochę i jej wzrok spoczął na starcu o wyblakłych, niebieskich oczach.
- Dzień dobry. Chcielibyśmy zakupić różdżki. - powiedziała cicho.
- Naturalnie, naturalnie. - mruknął Ollivander i dodał. - Panie mają pierwszeństwo.
Obaj chłopcy zgodzili się na to i już po chwili cała lada zapełniła się różdżkami, które nie pasowały do Jennie.
- To może ta.... - powiedział różdżkmistrz podając Jennie jakąś długą, smukłą, jasną różdżkę. Gdy tylko dziewczyna ją chwyciła jej ciałem przebiegł dreszcz, a dłonie zrobiły się gorące. - Aaaach. Różany krzew, włos z ogona jednorożca. 12 cali, rozkosznie giętka... tak... jest dla panienki idealna. Gdy Draco również dostał odpowiednią różdżkę (pierwszą , jaką wziął do ręki) Jennie wyciągnęła go pośpiesznie ze sklepu i ruszyła do księgarni.
- Po co tu idziemy? - pytał co chwilę Draco, ale nie dostał odpowiedzi. Dopiero gdy dotarli na miejsce wyjaśniło się, o co dziewczynie chodziło, gdyż zaczęła przeglądać wszystkie książki o magicznym świecie i Hogwarcie.
- Może nie zauważyłeś, ale Harry nic nie wie o magii! Zapewne mieszka u jakiś mugoli. Chcę żeby trochę się ogarnął przed szkołą. - dodała, widząc głupiejącą minę Malfoya. Nie przejmując się tym, wybrała pięć, najważniejszych jej zdaniem książek, zapłaciła i pobiegła z powrotem do sklepu Ollivandera. Harry właśnie z niego wychodził, niosąc wielką białą sowę, którą dostał od Hagrida.
- Prześliczna! - zachwyciła się Jennie i dała mu książki mrucząc coś co zabrzmiało jak "Wszystkiego najlepszego."
- Dziękuję. - odpowiedział Harry z uśmiechem, na co Jennie jeszcze bardziej się zmieszała i oznajmiła, że powinna już wracać do domu i wlokąc za sobą Dracona kilka minut później wychodziła ze swojego własnego kominka w domu z torbą pełną książek, kociołkiem wypchanym pastą do lakierowania miotły, która kupiła po drodze do Dziurawego Kotła i mnóstwem innych magicznych rzeczy.
         Umęczona udała się do swojego pokoju i zasnęła, po całym dniu wrażeń.


Proszę, piszcie mi co sądzicie o tym rozdziale :D Ja nie mogę się osobiście doczekać, aż będą w Hogwarcie xD Do następnej środowej notki!
~ Pomyluna Everdeen
   

Tom I. Rozdział Pierwszy. Urodziny.

      To mój nowy blog, mam nadzieję, że was zaciekawi :) Tym razem poszłam w czarodziejskie klimaty. Chciałam napisać to już dawno temu. Nie wiem, czemu tego nie zrobiłam xD Piszcie mi w komentarzach, co sądzicie i czy zapowiada się ciekawie ;) Notki będą się pojawiały regularnie. Najprawdopodobniej w środy i soboty, ale możecie pisać swoje propozycje dni :D 
Miłego czytania!
~ Pomyluna Everdeen 

   Na ulicy przed domem Woodów nie działo się dzisiaj rankiem nic nadzwyczajnego i nikt nie pomyślałby, że w środku willi tej bogatej, aczkolwiek dziwnej rodziny może chodzić około dwadzieścia domowych skrzatów przygotowujących się do wielkiego święta. Nie wiedziała też o tym Jennie, która dopiero co wstała z łóżka i podeszła do białej, drewnianej toaletki stojącej na tle czarnej ściany. Dziewczynka spojrzała w lustro i zauważyła zaspaną, małą osóbkę z burzą czarnych, lśniących, sięgających do pasa włosów, niemalże białej skórze i wielkich zielonych oczach, w których błyskały radosne iskierki. Jennie zaczęła się czesać i ubierać, ale te czynności przerwała jej stukająca w okno sowa.
- Nareszcie! - krzyknęła Jennie skacząc z podniecenia i sięgnęła po list przyczepiony do nóżki ptaka i rozerwała kopertę na której widniało:

                   Panna J. Wood
                   Czarna sypialnia 
                   Blood Street 25
                   Greenwich 
                   London

Dziewczynka uśmiechnęła się od ucha do ucha i zaczęła czytać:

               HOGWART

          SZKOŁA

              MAGII I CZARODZIEJSTWA

                                                                   Dyrektor: Albus Dumbledore

                                           (Order Merlina Pierwszej Klasy, Wielki Czar., Gł. Mag,

                                           Najwyższa Szycha , Międzynarodowa Konfed. Czarodziejów) 

                   Szanowna Panno Wood,

                   Mamy przyjemność poinformowania Pani, że została Pani przyjęta do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia. 

Rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Oczekujemy pani sowy nie później niż 31 lipca.

                    Z wyrazami szacunku,

                                                                                                               Minerwa McGonagall     

                                                                                                                        Minerwa McGonagall

                                                                                                               zastępca dyrektora

     Jennie po przeczytaniu tego listu uniosła się kilka cali w górę, ale wkrótce opamiętała się i opadła na ziemię. Wyciągnęła z koperty listę książek i schowała do szuflady, aby się nie zgubiła i w tym samym momencie do pokoju weszła domowa skrzatka. Miała na sobie ładną tunikę w herbem rodowym Woodów, tak jak wszystkie skrzaty w tym domu. Był on duży, dwupiętrowy, z czego na drugim piętrze znajdowały się pokoje i łazienki skrzatów, na pierwszym sypialnie i łazienki mieszkańców domu, a na parterze wszelkie inne pomieszczenia takie jak kuchnia, czy jadalnia. Po środku domu rosło wielkie drzewo sięgające dachu, po którym na drabinkach chodziły skrzaty i niekiedy Jennie. 

- Panienka zechciałaby zejść na dół? Mam dla panienki niespodziankę. - zapiszczała służąca. 

- Oczywiście Skrzątko. Już schodzę. Tylko coś ubiorę. - odpowiedziała dziewczynka i sięgnęła po długą, czarną sukienkę i granatowe pantofelki. Po czym pośpiesznie ruszyła za skrzatką tym razem schodami, żeby nie pobrudzić kreacji. Gdy tylko stanęły na dole, Skrzątka zasłoniła swojej pani oczy i poprowadziła ją do salonu. 

- Niespodzianka!!! - krzyknęło naraz dwadzieścia cienkich głosików. To wszystkie domowe skrzaty, z całej posiadłości zgromadziły się, aby uczcić jedenaste urodziny Jennie. 

- Ojejku! Dziękuję! Bardzo mi miło! - krzyczała na wszystkie strony młoda czarownica. - Tort! Przepiękny! Niesamowity! - ciasto rzeczywiście było niezwykłe. Całe czekoladowe z białym lukrem, układającym się w słowa "Jedenaste urodziny - 6 lipca - Panienka Jennie". - To bardzo miłe! Proponuję przenieść stół na ogródek, to wszyscy zjemy trochę tortu! - dodała Jennie, a domowe skrzaty wykonały jej polecenie i pięć minut później każdy miał nałożoną swoją porcję słodkiego ciasta. Przyszedł nawet Oliver - brat Jennie, który już od początku wakacji obmyślał strategię na przyszły sezon quidditcha, ponieważ był kapitanem drużyny Gryfonów. Gdy wszyscy zjedli, przyniesiono prezent od państwa Woodów, którzy niestety dzisiaj musieli być w pracy, gdyż pracowali na bardzo wysokich stanowiskach w Ministerstwie Magii. Pan Wood był zastępcą Ministra Magii, a pani Wood była szefem Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. Prezentem tym był najnowszy model miotły -  Nimbus 2000, gdyż Jennie grała na pozycji ścigającego i zamierzała startować do drużyny, tego domu, do którego ją przydzielą, Oczywiście dopiero na drugim roku, gdyż pierwszoroczniacy nie mogli mieć własnych mioteł, ani być w reprezentacji. 

          Około pierwszej popołudniu przyszedł do jubilatki jej najlepszy przyjaciel - Draco Malfoy, który mieszkał w sąsiedztwie oraz Blaise Zabini, mieszkający naprzeciwko. 

- No, no, no. Jedenastolatka. Fiu, fiu. - zaśmiał się młody Malfoy, gdy jego przyjaciółka otworzyła mu drzwi.

- Zamknij się. - odpowiedziała ze śmiechem dziewczynka i wpuściła chłopców do środka. - Dostałam miotłę, wiesz?! I to na dodatek NIMBUSA 2000!!! 

- Nie gadaj! - powiedzieli naraz chłopcy i po kolei próbowali na niej latać. 

- Świetna jest, no nie? - zapytała Jennie po godzinie jazdy.

- Zawodowa. - odpowiedział Draco i zaproponował mecz quiddticha. Zabini i Jennie na Malfoya. Tak czas minął im aż do wieczoru, kiedy to poszli na kolację, a po niej do bawialni grać w gargulki i czarodziejskie szachy. Jednak ich ulubioną zabawą, była transmutacja Jennie, która była metamorfomagikiem i mogła zmieniać swój wygląd, kiedy chciała. Bardzo popularny był nos jak dziób kaczki, oraz tęczowego koloru włosy i tęczówki oczu. Gdy Jennie, była już zmęczona tą zabawą zamieniła się z powrotem w zwyczajną, bladą, podobną do wampira dziewczynkę i poszła spać do śpiwora na miękkim dywanie w sypialni. Tego dnia chłopcy u niej nocowali, więc skrzaty i im przyniosły śpiwory i cała trójka zasnęła kamiennym snem, po całym dniu wrażeń.

***

Przepraszam, za krótki rozdział, ale on jest pierwszy i musiałam wam tutaj nieco wyjaśnić :D Następny mam nadzieję, będzie dłuższy. Piszcie, co o nim myślicie i w które 2 dni chcielibyście, aby pojawiały się rozdziały :D Do następnej notki!

/ Pomyluna Everdeen