Tom II. Rozdział Ósmy. Święta!

Jechaliśmy dyliżansem około półgodziny. Kiedy wysiedliśmy poczułam falę chłodu i upadłabym, gdyby nie Eleanor, która mnie złapała.

- Ojej, biedaczysko. Musisz być bardzo wyczerpana.

- Mhm.

Wyrwałam się z jej objęć z uśmiechem i ruszyłam dalej doganiając  Freda i George’a.

- Czemu wszyscy są tacy ponurzy? – zapytałam ledwo łapiąc oddech. Bliźniacy zwolnili kroku.

- Ponurzy? Nie no co ty... – mruknął Fred nie patrząc na mnie.

- Weź przestań. Widzę przecież.

- No więc. Jest taki… problem. Bo najprawdopodobniej Komnata Tajemnic została otwarta – powiedział bardzo szybko George.

Nie odezwałam się już więcej aż do momentu kiedy wsiedliśmy do pociągu. Wiedziałam trochę o tej Komnacie. Babcia mi opowiadała. Podobno Salazar Slytherin stworzył ją kiedy pokłócił się z Godrykiem Gryffindorem i umieścił tam potwora, a Komnatę mógł otworzyć tylko Dziedzic Slytherina.

- Wiadomo już kto to zrobił?

- Nie – odpowiedział Fred. – Teraz powinnaś się skupić na innych rzeczach. Nie na jakimś… Potworze.

- Potworze? To on już zaatakował?

- Eeee, nie ważne – mruknął George rzucając mordercze spojrzenie swojemu bratu.

Nie udało mi się już powrócić do tego tematu. Resztę jazdy spędziliśmy na graniu w eksplodującego durnia.

Kiedy wysiedliśmy od razu podbiegła do mnie mama.

- Pa chłopcy! – krzyknęłam i moja rodzicielka teleportowała się razem ze mną, moim bratem i moim kufrem tuż przed domem.

- Szybko, szybko! Strasznie tu zimno.

- Spokojnie mamo.

Mimo moich zapewnień, że nic mi nie jest mama wniosła mnie do domu i posadziła przed kominkiem. Wszędzie uwijały się skrzaty domowe zawieszając gdzie popadnie ozdoby świąteczne. Nasze wielkie drzewo rosnące pośrodku domy wyglądało jak choinka, a z kuchni dobiegały bardzo przyjemne zapachy.

- W tym roku cała rodzina będzie razem. Zaprosiliśmy też państwo Malfoy, a także Zabinich i Nottów!

- Święta po śmierciożersku – mruknęłam.

- Mówiłaś coś kochanie?

- Nie, nie tylko… jest już późno. Mogę iść spać? Tak, sama wejdę po schodach.

Jednak kiedy próbowałam podnieść nogę wyżej, niż na pół stopnia o mało co nie upadłam, a więc moja skrzatka Skrzątka pomogła mi wejść na samą górę. Kiedy szłyśmy już korytarzem do mojego pokoju postanowiłam się zapytać.

- Skrzątko?

- Tak, panienko?

- Wiesz coś może Propheatiae? 

Skrzątka zatrzymała się tuż przed moimi drzwiami z ręką na klamce.

- Tak, wiem panienko.

- Możesz… opowiedzieć mi? – zapytałam wstrzymując oddech.

- Nie.

- Skrzątko! To jest rozkaz! – mruknęłam żałośnie. Nienawidziłam rozkazywać skrzatom.

- Och, dobrze pani. Jestem podobno taka księga, która zawiera wszystkie wypowiedziane przepowiednie i wciąż pojawiają się w niej nowe. Ta osoba, która ją posiada jest bardzo potężna.

- Wiesz gdzie ona może być?

- Skrzatka nie wie panienko, ale Skrzątka może się dowiedzieć. Proszę tylko dać trochę czasu Skrzątce.

- Oczywiście – powiedziałam i weszłam do mojego pokoju.

- Dobranoc panienko.

- Branoc.

Poszłam się szybko umyć i ubrałam się w piżamę, ale nie mogłam zasnąć. Co jeżeli teraz inni tylko marzą o tym, żeby mnie zabić? I dlaczego? Nagle usłyszałam  pukanie do okna.

- Errol?

Otworzyłam okno i wpuściłam ptaka do mojego pokoju, po czym odwiązałam mu od nóżki list.

Tęsknię za Tobą

- G.

Uśmiechnęłam się i odpisałam szybko.

Ja bardziej J

- J.

Odesłałam Errola i położyłam się z powrotem do łóżka. Tym razem nie miałam żadnych problemów z zaśnięciem.

***

- Teodor! Pośpiesz się! Za pół godziny mamy być u Woodów!

- Idę mamo.

Teodor właśnie poprawił sobie muszkę przed lustrem. Lubił dobrze wyglądać. Poprawił jeszcze grzywkę spadającą mu na stalowe oczy i zszedł wielkimi, marmurowymi schodami do salonu.

- Pięknie wyglądasz mamo – mruknął.

- Dziękuję skarbie. Idziemy.

Na dworze było zimno. Pan Nott szedł na przedzie z żoną, a Teodor wlekł się za nimi. Weszli w Blood Strett i podeszli do jakiejś bramy. Przed nimi rozpościerał się wielki dwór zbudowany z drewnianych pali. Zapukali do drzwi i po chwili otworzyła im dziewczyna. Teodor nie od razu ją rozpoznał, ale przecież wiedział. To Jennie. Jej zwykle rozwichrzone, długie włosy teraz były spięte w wytworny kok, a po obu stronach jej twarzy spływały dwa, kręcone kosmyki. Jej oczy podkreślała kreska zrobiona eyelinerem. Usta miała czerwone. Jej sukienka była czarna i obcisła. Na nogach miała pantofle tego samego koloru.

- Dobry wieczór państwu! Cześć Teodor! Wchodźcie – powiedziała z uśmiechem machając ręką w kierunku długiego, drewnianego stołu.

Zresztą prawie wszystko było tu drewniane, poza paleniskiem w którym trzaskał ogień. Zresztą Teodor stwierdził, że na pewno wszystko jest zaczarowane, aby nie spłonęło. Oprócz nich przyszli już Malfoyowie.

Nim się obejrzał został usadzony do stołu koło Jennie i Draco, a niedługo po nich przybyli państwo Zabini.

- Smacznego! Zostaniecie mam nadzieję na noc i jutro wszyscy razem otworzymy prezenty! – powiedziała matka Jen bardzo melodyjnym głosem.

Jedzenie było wyśmienite. Kiedy wszyscy skończyli jeść było już koło dwudziestej.

- Jen, może pokażesz swoim kolegom dom i twój pokój?

- Jasne tato.

Teodorowi bardzo się tam podobało. Było przytulnie i  miło, a w każdym razie w porównaniu do chłodnych marmurowych podłóg i zimnych mebli, których miał w domu.

- Tutaj jest mój pokój – mruknęła Jennie otwierając któreś z rzędu drzwi.

Nott zajrzał tam na chwilę. Wszystko było czarne i białe. Bardzo ładne. Dalej zobaczyli resztę pokoi i gdy skończyli oglądać dom zbliżała się już dziewiąta.

- Co chcecie porobić? – zapytała Wood.

- Proponuję grę w butelkę – stwierdził Malfoy z szelmowskim uśmiechem.

- Dobra – zgodził się z entuzjazmem Zabini.

Jennie zaprowadziła nas do swojego pokoju gdzie znalazła szklaną butlę. 

- Kto pierwszy kręci? – zapytała cicho.

- Ty, przecież jesteś dziewczyną – powiedział Teodor z obojętną miną. Przecież to oczywiste.

- Okay.

Jennie zakręciła butelką i wypadło na Zabiniego.

- Prawda, czy wyzwanie?

- Wyzwanie!

- Pocałuj Malfoya - *zawał tlenionego blondyna* - W policzek.

- NO CHODŹ TU STARY! – krzyknął Blaise i dał buziaka Draconowi, który mało co nie zwymiotował.
Czarnoskóry Ślizgon zakręcił butelką i wypadła na Teodora.
- Dobra eleganick, prawda, czy wyzwanie?
Młody Nott zastanowił się chwilę, ale w końcu niechętnie zgodził się na wyzwanie.
- Pocałuj się z Jennie.
Uderzyło go to jak w twarz. Nie lubił jej. Oczywiście, była całkiem ładna. Te zielone oczy, wspaniałe włosy i... och. Nie. Musi przestać o tym myśleć. No bo co ona zrobiła z Dracona? Który zresztą patrzył teraz na Teodora jakby miał go zaraz zabić. 
Mimo tego. Przysunął się nieco bliżej Jennie i nachylił się. Dziewczyna się lekko zawahała, ale dała się pocałować. Przez ciało Teodora przebiegła fala ciepła. Jej usta były miękkie i niemalże gorące. Sama lekko przymknęła oczy, po czym delikatnie oderwała się od Notta. Ten żeby ukryć zmieszanie zakręcił butelką. Wypadło na Jennie.
- Prawda, czy wyzwanie?
Popatrzyła mu w oczy jakoś inaczej niż zwykle. Jakby... bez nienawiści? Obrzydzenia? Na jej twarzy zauważył delikatne rumieńce. 
- Prawda.
Teodor zamyślił się przez chwilę. 
- Kto ci się podoba?
- Podoba? Tylko podoba, tak? Z wyglądu, charakteru? 
- Jasne.
Dziewczyna zamyśliła się. Zaczęła stukać palcami o kolano i przygryzać wargę. Teodor otrząsnął się. Wcześniej tego nie zauważał. 
- Może być kilka osób, tak? No to.. Harry, George, Draco - tu rzuciła mu krótkie spojrzenie - Och i wiele innych osób oczywiście. 
Teodor poczuł w sobie ukłucie żalu. Go tam nie było.
Grali jeszcze trochę w butelkę, ale Nott był jakby nieobecny. W końcu Jennie zwiesiła głowę i opadła delikatnie na dywan. 
- Idziemy spać do swoich pokojów panowie? Nott?
- Czy ja nie jestem "panem" w twoim mniemaniu Blaise? 
- Skądże znowu kochanie. Buzi-buzi na dobranoc?
Teodor może i miał poczucie humoru, ale to go rozdrażniło.
- Zamknij się Zabini. To było wyzwanie od ciebie. Myślisz, że z własnej woli bym ją pocałował? - warknął, po czym wyminął swoich przyjaciół i pognał do swojego pokoju. 

______________________________________

Witam :3 Przepraszam, że znowu taka długa przerwa, ale to chyba przez brak czasu :< Mam nadzieję, że rozdział wam się podobał i do następnego! (Nie zapominać mi o komentarzach!)
~ Pomyluna Everdeen